Poëzie
Bewust-Zijn
Omhelzing tot het comprimeren
Comprimeren tot voelen
Voelen tot bewustzijn
Bewustzijn tot beweging
Beweging tot ontmoeten
Ont-moeten tot onvoorwaardelijke liefde
Onvoorwaardelijke liefde tot leegte
Leegte tot balans
Balans tot stilte.
Stilte tot levenskracht.
Levenskracht tot eerbied voor het levende.
Ont-Moeten
Alleen is niet alleen
Maar wonderlijk intens samen
Voelen waar het lichaam eindigt en het leven begint
Los van versmeltingen met anderen
Versmolten met fijnere bewegingen
Draden van de ziel
Gedachten kruipen terug in hun schuilplaats
Voorbij oordeel, schaamte, schuld en controle
Stilte vult het lichaam
De mooiste muziek verschijnt
De meest intense kleuren verblijden
Vrede vind haar weg
Op de hoogste berg is het windstil
Ze is je thuis
Ze heeft je geleerd om je ogen omhoog te heffen
Te reizen zonder bepakking
Vreugdevolle vrede groter dan het hart
Dankbaarheid
Éénheidsbewustzijn
Ja, angst vloeit naar buiten
Als eb trekt zij zich uit de vloed
De vloed die verdergaat
Niet omkijkt
Zo is de mens in transitie
De mooiste kristallen laat zij zien
Wonderlijk welt zij op uit de Bron
Ik zie ze om mij heen
Kristallen mensen
Kristalheldere ogen wijzen mij de weg.
Onstoffelijk
In het kloppen van mijn bloed
suizen duizenden kometen.
In de holten van mijn schedel
schalt muziek haar ‘hemels hoogste’ in.
Het gehele levende lijve
laat lichamelijk bewustzijn in contact komen met onstoffelijk etherisch hoorbaar goud.
De groeiende passie juicht.
Haar poorten staan volledig open.
Geen aanraking blijft ongekend.
Overgave
Hunkering
Het is thuiskomen in het verleden, heden en in de toekomst.
De terugkerende toekomst.
Deze liefdevolle toekomst raakt mijn ziel als kennis aan.
Vervuld.
Onthuld.
Ik ken haar al.
Ze ontkleed zich als duizenden witte duiven in hun vlucht.
Natte druppels water klinken zuiver.
Bloedrood zijn haar robijnen.
Mijn ziel reist.
God zoekt zichzelf en vind de mijne in Zijn tegenwoordigheid van Liefde.
Herhaling
Alles herhaalt zich…
Tot het nutteloze ervan zich toont.
Niet inhoudelijk nutteloos,
maar het nutteloze van de vorm.
Wanneer de vorm van de herhaling verdwijnt, blijft de essentie over.
Alsof het hart daarop gewacht heeft.
Dan is er geen vorm van de herhaling meer.
Dan is er stille vrede die overvloeit van levenskracht.
Levenskracht om door te groeien, uit te rusten en de Liefde opnieuw te ontdekken in het continu nú.
Liefde is dé zachte onderstroom van herhaling die zichzelf manifesteert.
